İletişim ve Dil Devrimi

Kitabın birinci bölümünde, iletişimin tanımı yapılıyor ve iletişimin dille olan ilişkileri anlatılıyor. Türkçede göstergeler konusuna değinirken gösterge türleri hakkında bilgi veren yazar, ileti üretiminde göstergeleri duyusal ve duygusal olarak ikiye ayırmaktadır. Dilbilgisi evrensel, ortak, ve dil özel dilbilgisi olarak üçe ayrılır ve söylem tanımından sonra kitle iletişim kurumlarında yapılan Türkçe dil yanlışlıkları inceleniyor.

Bu bölümü izleyen bölümde Cumhuriyet’ten önce kullanılan Türkçe konusu işlenmektedir. Türkçenin kökeni ve dilsel türü yanında bugünkü Türkçe lehçelerine değinilmiş ve Anadolu’da kullanılan Türkçe, Selçuklular ve Osmanlılar dönemi olarak ele alınmıştır. Devlet dili, halk dili, eğitim-öğretim dili ve bilim dili açısından Türkçenin durumuna bakılmıştır. Dil/ekin, iletişim aracı olarak çeviri, bu bölümde işlenen konular arasındadır. Çeviri konusu Abbasi halifesi Me’mun tarafından Bağdat’ta kurulan Beyt-ül Hikme’den başlayarak irdelenmiş ve ekinsel gelişim ve devlet yönetiminde çevirinin oynadığı rol anlatılmıştır.

Üçüncü bölümde, Cumhuriyet döneminde Türkçe ele alınırken Atatürk-İnönü dönemi de unutulmamıştır. Türk hümanizması ile laiklik ve medeni kanunun uygulamaya girdiği ve yazı dili ile konuşma dili arasında bir uzlaşma yolu aradığı bu dönemde Genç Kalemler dergisince başlatılan Yeni Lisan akımının benimsediği ilkelere ayrıntılı bir şekilde yer verililiyor. Türk Dil Kurumu’nun gelişimi, Güneş-Dil teorisi ve Köy Enstitüleri de anlatılan öteki konular arasındadır.